Een heerlijke zomerdag. Theetijd op ons terras. Onze vlinderstruik buigt eerbiedig voor zijn bezoekers.

Mijn blik volgt een koolwitje, een kleintje, “dat naar me toe fladdert, nooit in een strakke lijn, altijd wat onzeker, op en neer zigzaggend en dwarrelend“. (Geert De Kockere). Spontaan denk ik aan woorden en beelden die deze natuurpracht proberen te vatten; die prachtige beestjes “zo mooi als een stukje uitgeknipte hemel“. (Annemarie van Haeringen).

(c) In wijzerzin: Rébecca Dautremer, Het bos slaapt, Uitgeverij Davidsfonds. Annemarie van Haeringen, Beer is op Vlinder, Uitgeverij Leopold. Eric Carle, Rupsje Nooitgenoeg, Uitgeverij Gottmer Edward van de Vendel en Carll Cneut, Eén miljoen vlinders, Uitgeverij De Eenhoorn

Er is het hongerige Rupsje Nooitgenoeg dat zich in de klassieker van Eric Carle na een waar eetfestijn ontpopt tot een schitterende vlinder. Er is de weldadige kleurenpracht van Carll Cneut (“Een miljoen vlinders“); de ingetogen schoonheid van Rébecca Dautremer (“Het bos slaapt“); de vederlichte penseelstreken van Annemarie van Haeringen (“Beer is op Vlinder“).
Er is ook het koolwitje van Bart Moeyaert (“De vlinder en de rechte lijn“) dat ons stof tot nadenken geeft.

Wat denk je: is de vlinder altijd onderwég of is de vlinder altijd érgens?