Treur niet, lieve. Ik ben tegen Kerstmis thuis.

Dachten ze.

Het werden vier lange winters.

En ze knakten als bloemen in de vrieskou.

@ Judith B.D.

Winter in Ieper (1918-2018)

Wij kwamen naar Ieper om de grote oorlog terug te kijken.

Wit uit de grond gestoken staan, de loopgraven toegedekt

met beleefd geschoren gras, in eindeloos gelid van duizenden

en duizenden soldaten hun botten als zerken strak omhoog.

Er zijn fabrieken naast gebouwd en van de akkers rondom

zijn de spruiten geoogst. De wieken van de windmolens

hoog boven ons geven aan dat de tijd nog steeds verstrijkt.

We lopen door bevroren slijk naar waar de jongens liggen.

Zo bewaart Ieper de doden van een eeuw geleden: 

ze kregen verse stenen boven hun gebeente en hun namen

blijven scherp gesneden in ‘t gesteente, of heten voortaan

Known unto God. Wie zond die jongens de dood in?

Hun vaders en moeders niet. Er zijn geen ouders meer 

die huilen dat hun zoon ver weg van huis bij Ieper ‘t leven liet.

De tijd ging honderdmaal heen. Alleen de trouwe kou is er 

nog en elke winter vindt het gras bevroren tranen terug.

(Ted van Lieshout)