Mispeldonk, eind december, middaglandschap.

De zon staat laag aan de horizon en trekt blauwe en oranje tinten.

Dat het koud is zal ik merken.

Ik wandel –

langs de kale hoge bomen lijkt het op majestueus schrijden.

Onder mijn voeten knerpt het grind.

Links aan de beek ga ik de weiden in.

Aan de einder grazen Gallowayrunderen.

Elders twisten eksters.

Een winterkoninkje vliegt voor me uit.

Het dode hout van oude bomen ontvangt nieuw leven.

Kijken en weinig zien.

Ik weet niet veel van deze wonderen en dat betreur ik.

Ik zie voetsporen – oude en nieuwe.

Zo veel wandelaars hebben het pad reeds gevormd.

Ik hoef hun voeten maar te volgen om me te laten leiden waar ik heen wil.

Of niet?

Maak ook ik niet mijn afdruk in dit landschap?

Bestaat deze weg echt al?

Of ontstaat zij steeds opnieuw al wandelend?

Geïnspireerd op: ‘Caminante no hay camino’ van Antonio Machado en ‘De oude wegen’ van Robert Macfarlane