De jeugdbibliotheek van Mechelen zet graag nieuwe aanwinsten (letterlijk) in de kijker. Om ons te prikkelen, uit te nodigen en te verrassen.
Op die manier ontdekte ik vorig jaar Reine De Pelseneer, een tot dan voor mij relatief onbekende Vlaamse auteur. Ik bladerde in haar nieuwe gedichtenbundel Ahoy! (ill. Ann de Bode) en … was meteen verkocht.

@ Reine De Pelseneer en Ann de Bode (ill.), Ahoy!, De Eenhoorn

Niet elke recensent is helemaal overtuigd. Ja, ongetwijfeld bestaat er kinderpoëzie die subtieler, diepzinniger, ‘volwassener’ is. Maar ik lees regelmatig uit Ahoy! voor, thuis of in de bibliotheek,  en ik merk duidelijk dat haar gedichten bij kinderen in de smaak vallen.

In mijn (moeder)ogen verwoordt Reine De Pelseneer vaak precies hoe jonge kinderen denken en voelen. Ze lijkt goed naar kinderen geluisterd te hebben. Het lievelingsgedicht van mijn jongste is bijvoorbeeld ‘Logeren’, want zij kijkt telkens reikhalzend uit naar het logeermoment met haar nichtje. “We babbelen tot ‘s avonds laat en lachen om het meest. Dus nu weet ik het zeker: logeren is een feest.” Inderdaad, zo verlopen logeerpartijtjes …
Reine De Pelseneer biedt toegankelijke en duidelijke poëzie. Ideaal als eerste kennismaking of als opstapje naar andere (subtielere) poëzie. Hoeveel kinderen lezen of luisteren tegenwoordig nog naar poëzie, buiten de schoolcontext? Haar gedichten zijn ideaal om voor te lezen én om naar te luisteren. Niet elk gedicht leent zich immers zo maar tot voorlezen aan minder  geoefende oren.

Een tijdje geleden las ik in de bibliotheek aan een derde leerjaar ‘De dingen’ voor: “Als je goed kijkt, heeft de kraan een slurf. De brievenbus hapt brieven met haar bek en de windmolen wuift tot ik duizel als gek. (…) Al lijken de dingen saai en stil, ze beginnen te leven als jij dat wil.” Spontaan wees een jongen naar de voorleeszetel – zo een ouderwetse zetel waarin je lekker achterover kan leunen – en riep: “Kijk, dat is precies de opengesperde muil van een nijlpaard!” Waarop ook de andere leerlingen enthousiast in het rond keken en luidop over ‘dingen die leven’ fantaseerden.
Prachtig, toch?