Enigszins verrassend won ze dit jaar met Alles komt goed, altijd de Woutertje Pieterse Prijs*: Kathleen Vereecken. Enkele Nederlandse recensenten meenden dat de taal van het tienjarige hoofdpersonage ongeloofwaardig is. Het is niet de taal van een kind maar die van de volwassen literaire schrijfster, vinden ze. Zoals hier: “Ik voelde geen warmte, maar ik hoopte op de woorden die erbij pasten. Woorden die even geruststellend zouden zijn als de warmte van zijn hand.” Daar is zeker iets van aan. Al kan het boek vast ook gelezen worden als een persoonlijk relaas, later opgeschreven door iemand die door de ingrijpende gebeurtenissen vroeg wijs, ernstig en zelfbewust werd.

Eenzelfde opmerking geldt voor haar boek Zijdeman, over de ervaringen van een 15 – jarig meisje en haar vijf jaar jongere broer die na de verdwijning van hun vader – een zijdehandelaar- zelf zijderupsen willen kweken. Mooie taal, prachtig… bij momenten zelfs adembenemend…. Alleen, is dit de taal van een adolescent? Van een kind?

Van het boek wordt de animatiefilm Silk Man gemaakt die eind 2021 in de zalen wordt verwacht.

Ach! Laten we eens níet naar onze analytische Mind luisteren maar gewoon van haar taal genieten. Langzaam, met gesloten ogen, als van een heerlijke ijspraline. Proef maar: “Het besef sijpelde maar langzaam door. Als druppels water door een dik zeil. Eerst aarzelend, niet meer dan een vraag die in ieders ogen te lezen stond, zonder dat iemand ze hardop durfde te stellen.” Heerlijk! En weet je, Zijdeman bevat een hele doos vol!

* De titel ontleende ik van de recensie van Hanneke de Jong op www.boekenbijlage.nl

* Prijs voor het beste oorspronkelijke Nederlandstalige kinder- en jeugdboek van het afgelopen jaar