Vooroordelen. Verwachtingen.

Recensenten zouden ze niet mogen hebben. Idealiter benaderen we elk boek geheel onbevangen, als een onbeschreven blad. Helaas werkt het menselijk brein niet op die manier. Ik beken ootmoedig dat ik er niet altijd – oké zeg maar zelden – echt in slaag. Heel snel, in een fractie van een seconde, kan er een stemmetje in mij fluisteren en worden bepaalde verwachtingen gecreëerd. Het is een subtiel proces dat ik soms niet onmiddellijk bij mezelf opmerk maar die wel mijn boekenkeuze kan bepalen. Men zegt dat de eerste indruk meestal juist is omdat het intuïtief gebeurt. Misschien wel, al is de grens tussen intuïtie en oordeel flinterdun. Een mens kan de bal ook wel eens behoorlijk misslaan. Dat overkwam mij onlangs met het jeugdboek Circus Maximus: de race van de keizer, het debuut van de Britse Annelise Gray. Het is een historische roman over de jonge Dido die een bijzondere gave voor paarden heeft. Zij droomt ervan om ooit eens deel te nemen aan het wagenrennen in het Circus Maximus in het Oude Rome.

Ik nam het boek in mijn handen en wat dat stemmetje mij op dat ogenblik razendsnel influisterde, nee, het was niet bepaald netjes: Jah… een meisje dat van paarden houdt … pfff … omdat de schrijfster dol is op paarden zeker … en die cover … ziet er behoorlijk cliché uit … dat wordt lastig lezen … *zucht*. Het was een leesopdracht, dus moest ik het boek wel tot de laatste bladzijde uitlezen. Met frisse tegenzin begon ik eraan.

293 pagina’s later moest ik erkennen dat Dido mij echt wel had weten te bekoren. Ik heb weliswaar wat opmerkingen bij het verhaal zelf maar het is moeilijk om niet van deze sympathieke überheldin te houden. Dido gaf me ook een lesje in nederigheid want vanwaar kwam mijn vooringenomenheid? Ik heb immers geen afkeer van paarden en bovendien hou ik van historische romans, zeker wanneer een jonge heldin de hoofdrol speelt. En toch dook dat stemmetje ogenblikkelijk bij me op. Eerlijk gezegd schaamde ik me hierover een beetje maar al gauw bleek ik lang niet de enige lezer die met dit vooroordeel worstelde. Toch opvallend, niet? Dus zeg eens, zijn verhalen over meisjes die van paarden houden ook jouw blinde vlek?