‘O nee, dat kan ik niet!’

Dat was het stellige antwoord van Oma toen haar kleindochters vroegen of ze voor het slapengaan wilde voorlezen. Oma is heel wijs maar die keer sloeg ze de bal flink mis. Uitspraken als ‘ik kan het niet/ ik durf het niet/ ik heb geen tijd/ ik ben te moe/ ik heb het nog nooit gedaan/ ik ken geen boeken/ ik heb een accent/…’ klinken dan wel als valabele argumenten maar zijn in feite gewoon excuses.

Bij voorlezen in de familiale sfeer gaat het in de eerste plaats om plezier, samen-zijn en connectie en niet zozeer om de juiste intonatie, het passende ritme of de veelheid aan stemmen en gebaren. Dat laatste is mooi meegenomen natuurlijk maar niet de essentie. Wat zullen kinderen onthouden, denk je? Dat het perfect was of dat het zo gezellig was?

Oma had het uiteindelijk begrepen. (En kon natuurlijk niet aan de pruillipjes weerstaan.) Dus telkens wanneer Oma bij ons was werd ik van mijn voorleestroon verbannen. Veel liever vleiden ze zich tegen háár aan om samen naar een andere wereld te trekken. En ach, wie maalt dan nog om dat West-Vlaamse accent bij zo’n liefdevolle nabijheid?