Alsof een kunstenaar steeds opnieuw een schakering op zijn schildersdoek toevoegt. Zo voelt voor mij de lente. Ja, eindelijk lente! En dus wederom tijd voor een passend seizoenskaramelleke: Tuinschilderij van dichter en auteur Jaap Robben.

Een schilderij, zonder meer.

Tuinschilderij

Ik ben het midden.
Het midden van een
prachtig tuinschilderij.
De lijst om mij
is een hoge bomenrij.

Onze poes kijkt vanaf zijn buik,
naar een vogel in de struik.
Mijn bal lijkt een snoepje
op het garagedak,
die grijze stip
is onze vuilnisbak.

Tussen twee witte lijntjes van was
hinkelt het tuinpad
door het gras.

En helemaal in het midden
van dit prachtige schilderij
daar heb je mij, zonder jas.

Bijna niemand kan dit zien,
alleen de vogels en de zon
en de mensen
in een luchtballon.

(uit: Zullen we een bos beginnen)